Юля. Гляджу на яго.
Лена. Дзіўлюся...
Юля. Я сама дзіўлюся... Мне даўным-даўно нехта салодкага кіпеню ў душу лінуў... Плыву... Прыходжу ў бар і чакаю... Ён з’яўляецца і пачынае напівацца... Кожны дзень... Ты ўяўляеш? Кожны дзень!.. Потым сядзіць у кутку за столікам, смаліць. 3 выгляду круты-круты, а я бачу ў ім дзіцёнка, што выйшаў пагуляць на перон, а цягнік з бацькамі пайшоў... Ты разумееш, ён плача...
Лена. Не выдумляй. Такія не плачуць.
Юля. Плача! Ён плача нават тады, калі смяецца...
Лена. У цябе аналізы палепшыліся.
Юля. Яго ніхто ніколі не любіў...
Лена. Ты ведаеш, што нас, жанчын, у адносінах да мужыкоў падзяляюць на тры катэгорыі: сёстры, жонкі, маці...
Юля. Адкрыла Амерыку...
Лена. Ды не ў прамым сэнсе! Як характар, як від... Сёстры строгія, сухаватыя і прагматычныя. Не раўнуюць. Жонкі раўнівыя, больш чуллівыя, аднак таксама патрабавальныя і строгія... Ну і мамачкі... Чым болей сыночак гадасцей робіць, тым больш яго любяць. Чым больш падоністы, тым даражэйшы. Ты — тыповая мама...
Юля. А ты?
Лена. Я і па прафесіі і па натуры — сястра... Болыпага мужчыны не заслугоўваюць! Ты калі пазнаёмішся з ім...
Юля. Ужо пазнаёмілася...
Лена. I што?
Юля. Да сябе запрашаў. У яго спальня са шкляным дахам... Спіш, а на цябе зоркі свецяць...
Лена. Дык ты хадзіла?!
Юля. Ты з глузду з’ехала! Як гэта я пайду.
Лена. Ты ж казала, што кахаеш...
Юля. Кахаю.
Лена. Чаму ж не пайшла?
Юля. А ты б пайшла за трыста долараў?
Лена. Ён табе яшчэ і трыста долараў даваў?!
Юля. Прапаноўваў. Ну скажы, ты б пайшла?
Лена. Калі б кахала, якія пытанні!
Юля. Ой, не выпендрывайся ты... Як гэта называецца, ты ведаеш...
Лена. Ведаю! Але я як медык, мілая, яшчэ нешта ведаю... Быў у маёй практыцы выпадак, калі праблемы такія ж, як і ў цябе, у адной дзяўчынкі адышлі самі па сабе, без медыкаментаў.
Юля. I што з ёй здарылася?
Лена. Што з усімі намі рана ці позна здараецца. Зацяжарыла...
Юля. I што?
Лена. Арганізм складаны камп’ютар... Нешта ў ім шчоўкнула — праз тры месяцы з уліку знялі. А ўжо рукой на яе ўсе махнулі...
Юля. Значыць, яна кахала і ён кахаў...
Лена. У гэтыя дэталі я не ўнікала.
Юля. Іначай нічога б не адбылося...
Лена. Можа. Не затрымлівайся.
Юля. Добра... (Выходзіць.)
З’яўляецца Кім.
Кім. Яна зноў пайшла?
Лена. Вітацца трэба.
Кім. Хэлло!
Лена. Чао, бамбіна!
Кім. Па-французску трэба казаць «гутэн таг». Чаму ты яе зноў адпусціла швэндацца па начным горадзе?
Лена. А ты раўнуеш?
Кім. Яна мая сястра, і я за яе непакоюся. Рэўнасць жа, як вам, мабыць, вядома з сусветнай літаратуры, бывае толькі да маці... Вы Сафокла чыталі?
Лена. Слаўны з цябе мужчына атрымаецца, Кім...
Кім. Не падлізвайцеся...
Лена. Не, сур’ёзна. Быў бы ты гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б выйшла за цябе замуж.
Кім. Быў бы я гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б з’еў каля загсу свой пашпарт, а з табой не ажаніўся...
Лена. Паччаму?
Кім. Ты спазнялася калі-небудзь на цягнік?