Хадзееў. Я зараз паклічу ахову і цябе вышпурнуць адсюль к чортавай матары!
Каралёў. Дай сюды і забяры свае ванючыя грошы!
Хадзееў. Гэта не мае грошы.
Каралёў. На ёй мая кроў!
Хадзееў. Ты прадаў яе... Гэта мая ўласнасць.
Каралёў. Я не мог яе прадаць! Гэта падарунак. Дай сюды!
Хадзееў. Ды пайшоў ты!!! (Змагаюцца за кніжачку. Падаюцъ.)
Дом Каралёва. Уваходзіць злы, ускудлачаны і памяты Каралёў. Яго, пэўна, сапраўды «вышпурнулі».
Каралёў (выкідваючы з усіх кішэняў грошы). Урроды! Пазабіваў бы ўсіх...
З’яўляецца Лена.
Лена. Можна, Ігар Міхайлавіч?
Каралёў. Можна. А ты хто?
Лена. Лена з клінікі...
Каралёў. 3 якой клінікі? Якая Лена?
Лена. Вы прасілі мяне зрабіць аналізы...
Каралёў. А-а-а... Ну й што?
Лена. Вы, мабыць, памыліліся. Справа ў тым, што і ў бутэлечцы і на насоўцы адна і тая ж кроў...
Каралёў. Гэтага не можа быць!!! Вашы лабаранткі пераблыталі нешта!
Лена. Наша лабараторыя рабіла аналіз толькі з прабіркі. У нас такой апаратуры няма, каб здымаць з тканіны. А з насоўкі рабіў мой знаёмы... Ён судмедэкспертам працуе... У міліцыі...
Каралёў. I што?
Лена. Усё аднолькава... Надзвычай рэдкая група. Перадайце вашаму знаёмаму, каб ён здаў у сваёй паліклініцы кроў...
Каралёў. Каму?
Лена. Сабе самому. Не давядзі Бог што-небудзь здарыцца і спатрэбіцца пераліванне — будуць праблемы... Надзвычай рэдкае спалучэнне...
Каралёў. Ды на насоўцы зусім іншая кроў!!! Ты разумееш?
Лена. Вось вынікі аналізу з нашай лабараторыі, а гэта рабіў мой сябар... 3 насоўкі, якую вы прынеслі... Нават лей* кацыты аднолькавыя...
Каралёў. Дурдом...
Лена. Сяброўкі з лабараторыі дзякуюць за мікраскоп...
Каралёў. А міліцыянер?
Лена. Міліцыянеру за мікраскоп падзякую я...
Каралёў. Выпіць хочаш?
Лена. Не-е, мне яшчэ сёння цалавацца.
Каралёў. Ну, ідзі...
Лена. Дзякуй вы ўжо сказалі?
Каралёў. У старажытнасці ганцоў за такія навіны не дзякавалі... Ім галовы адсякалі.
Лена. Ну падумаеш, рэдкая група... Было б ад чаго расстройвацца...
Каралёў. Усё. Дзякуй. Ідзі.
Лена. Бывайце... (Выходзіць.)
Каралёў (сам сабе). Пашлякі маюць рацыю: сваякоў у нас намнога больш, чым мы думаем... «А поворотись-ка, сын! Экой ты смешной какой!» (Націскае кнопку.) Серж! Ты памятаеш, хлапчук да мяне прыходзіў? Ты яшчэ яму нос разбіў і на машыне ў горад адправіў.
Голас. Памятаю...
Каралёў. Чаго ты хмыкаеш? Падымі на ногі ўсіх, каго можна, і знайдзі яго. Клічуць — Кім. Сірата. Жыве ў нейкім сямейным доме. Язык падвешаны добра... Гадоў дванаццацьтрынаццаць. Апрануты... Чаго ты рагочаш?
Голас. Шэф, вы будзеце смяяцца, але ён сядзіць у мяне.
Каралёў. Затрымай яго!
Голас. Навошта яго затрымліваць? Ён да вас і прыйшоў...
Каралёў. Хай заходзіць...
Нервова прыбірае на стале пачкі з грашыма.
Дурдом... Дурдом...
Уваходзіць Кім.
Кім. Добры дзень...
Каралёў. Салют, салют... Што ж гэта такое, га? Кімблінклінтан! Я для яго за вадой пабег, як афіцыянт таннага кафэ, а ён змыўся. Чаго ты збег?