Лена. Тут адзін акселерат швэндаецца... Што па-другое ў вас?
Каралёў. А па-другое, хачу аказаць вашай клініцы дабрачынную дапамогу... (кладзе на столік канверт).
Лена. А па-трэцяе, ніякіх медыкаментаў, ні за якія грошы я вам даставаць не буду... Так што забярыце свой дабрачынны канверт і каціцеся к чортавай матары...
Каралёў. Ды якія к чорту медьікаменты! Калі мне спатрэбяцца наркотыкі, я іх воз дастану... I цябе магу пачаставаць...
Лена. Значыць проста так ахвяруеце...
Каралёў. Не, не зусім.
Лена. Забярыце канверт.
Каралёў. Спакойна! Ты будзеш чыстая, як херувім. (Дастае з кішэні насоўку.) Вось бачыш насоўку... На ёй кроў. Не баішся крыві?
Лена. Я медсястра і не баюся нават голых мужчын...
Каралёў. Гэта калі яны хворыя... Цяпер вось гэтая бутэлечка... Тут таксама кроў. Мне трэба ведаць: ці ёсць паміж імі розніца.
Лена. I ўсё?
Каралёў. I ўсё. Гэта (паказвае на канверт) раздасі лабаранткам за паслугі. А хочаш, купі для іх новы мікраскоп.
Лена. Там хопіць на мікраскоп?
Каралёў. Хопіць. Ну? I ў чым тут крымінал? Запэўніваю, што ўласнікі гэтых крывей жывыя і здаровыя.
Лена. Навошта гэта вам?
Каралёў. Я пісьменнік. Пішу дэтэктывы. Распрацоўваю адзін сюжэт. Хачу, каб усё ў ім было праўдападобным.
Лена. Ну добра, зайдзіце дні праз тры, ці лепш пакіньце тэлефон, я вам пазваню...
Зумер.
Даруйце, мне ў палату трэба... (Вьіходзіць.)
Каралёў накіроўваецца да выхаду і сутыкаецца з Юляй.
Юля. На вуліцы надзвычай холадна...
Каралёў. Так...
Юля. Затое на небе зорак багата...
Каралёў. Так...
Юля. I ўсе буйныя-буйныя... I мігцяць.
Каралёў. Так...
Юля. I яшчэ. Адзін мой выпадковы знаёмы ў бары, калі я сказала яму, што кахаю цябе дванаццаць гадоў... Прасіў перадаць табе, што ты ўрод...
Каралёў. Язім згодны. (Абдымае яе.) Я сапраўды ўрод...
Дом Каралёва. Ноч. Ціхая музыка. Юля іКаралёў у павольным танцы.
Юля. Дзякую табе...
Каралёў. За што?
Юля. За тое, што я кахаю цябе...
Каралёў. Даруй, я не ведаю, што ў такіх выпадках гаварыць трэба...
Юля. I не гавары нічога...
Каралёў. Хочаш шампанскага?
Юля. Баюся.
Каралёў. Чаго?
Юля. У мяне і так усё кружыцца. Я абамлею...
Каралёў. Ну і на здароўе... У мяне нашатырны спірт ёсць...
Юля. Давай.
Каралёў. Нашатырны спірт?
Юля. Шампанскае.
Каралёў. Зараз...
Юля. Можна я прылягу?
Каралёў. Канечне, канечне... Што ж ты слабенькая такая? Можа есці хочаш?
Юля. Не, дзякуй... (Прылягла на край ложка.) Ой, сапраўды зоркі! А адна рухаецца нават...
Каралёў. Гэта самалёт...
Юля. А чаму не чутно?
Каралёў. Высока...