Калі падумаю, што ўсё жывое
Красуе на зямлі кароткі міг,
Што свет — тэатр, а мы, яго героі,
Ад зор залежым на шляхах сваіх,
Калі падумаю, што людзі, як расліны,
Жывуць і гінуць з ласкі неба ўсе,
Што поўны сіл юнацкія часіны,
А сталасць адцвітанне нам нясе, -
Тады згадаю я аб тым міжвольна,
Як бродзіць нашай маладосці сок
І як знішчальны час ідзе павольна,
Каб дзень змяніць на шэры, хмуры змрок.
Я за цябе іду на час вайною,
Каб аднавіць прышчэпкаю сваёю.