Następnego dnia wszystko odbyło się dokładnie tak samo.
– To już wszystko, Chinaski. Dla pana znowu nic dzisiaj nie ma.
Siedem następnych dni też to samo. Siedziałem każdego ranka od piątej do siódmej i nic nie zarabiałem. Wykreślono mnie nawet z listy tych, którzy nocą opróżniali skrzynki pocztowe.
Bobby Hansen, jeden z najstarszych wiekiem i stażem pomocników, powiedział mi wtedy:
– Mnie też chciał wrobić. Chciał mnie zagłodzić!
– Mnie to wisi. Nie będę mu właził w dupę. Nawet jeśli miałbym to czynić w głodowych majakach. W każdej chwili mogę rzucić tę cholerną robotę.
– Nic nie musisz rzucać – zamelduj się tylko wieczorem w Prell. Powiedz szefowi, że tu nie możesz dostać roboty, a on na pewno przydzieli ci roznoszenie poczty ekspresowej.
– Tak? – zapytałem – i nie będzie to wbrew jakimś tam przepisom?
– Ja, co dwa tygodnie, regularnie i punktualnie dostawałem swoje pieniądze! A ty też nic więcej nie chcesz?
– Dziękuję, Bobby!