I to nie była moja ostatnia przygoda z owczarkiem niemieckim. Inna miała miejsce latem, a to zwierzę, olbrzymimi susami nadbiegło z podwórka i zaczęło SKAKAĆ na mnie, celując w podbródek.
– BOŻE! BOŻE! – zacząłem wrzeszczeć. – O PANIE! BOŻE W NIEBIE!
MORDERSTWO! POMOCY! MORDERSTWO!
To bydlę zakręciło się wokół własnego ogona i ponawiało ataki. Udało mi się go silnie uderzyć torbą tak, że wszystkie gazety i listy zaczęły fruwać w powietrzu. A ten nic. I jak gotował się do kolejnego skoku, pojawiły się dwa małolaty, właściciele, i uczepili się jego obroży. W towarzystwie grzmotów dobiegających z jego pyska, udało mi się pozbierać rozrzucone przesyłki. Musiałem je i tak sortować jeszcze raz na werandzie sąsiedniego domu.
– Wy, kurwa, gówniarze, zupełnie wam już z tym psem odbiło, nie? – krzyczałem do nich. – Ten pies to morderca. Albo się go pozbędziecie, albo trzymajcie go przynajmniej na grubym łańcuchu!
Miałem ochotę im dowalić, nie za dużo, ale między nimi szalało to krowiaste bydlę. Na kolanach, przycupnięty na obcej werandzie, dokończyłem sortowanie przesyłek. I jak zwykle, zabrakło mi czasu na obiad i na kawę, a mimo że sam się już popędzałem, wróciłem do urzędu z czterdziestominutowym opóźnieniem. Stone oczywiście spojrzał na zegarek.
– Chinaski, pan wraca z czterdziestominutowym opóźnieniem.
– A panu nigdy się coś takiego nie przytrafiło?
– Udzielam panu ostrzeżenia.
– No, jasne, Stone.
Szybko zaczął walić w maszynę do pisania, w której już tkwił odpowiedni formularz. Pojawił się, jak zwykle, cicho i nieoczekiwanie, w pokoju, w którym sortowałem listy i zmieniałem kody pocztowe na źle zaadresowanych kopertach – i rzucił mi przed nos papier. Ten rodzaj korespondencji już mnie nie interesował, a po odwiedzinach u przedstawiciela Rządu Stanowego wiedziałem i to, że jakiekolwiek protesty są i pozostaną bezcelowe. Nie spojrzawszy nawet wyrzuciłem ten szpargał do kosza.