Таксама й ездзiць па iх карку,
Чаго Абрыцкi не цураўся.
Па службе выйдзе папушчэнне
Цi так няважнае здарэнне,
Абрыцкi пэўна ўжо падкусiць,
Данесцi пану аб тым мусiць
Ды ад сябе яшчэ прыбавiць,
Каб чалавека абясславiць;
Дык на яго не мелi вока
I з iм трымалiся далёка,
Хоць гэта ў вочы не казалi.
Ды леснiкi здарэнне зналi,
Калi Абрыцкi абмахнуўся
I пад Пшавару падвярнуўся.
Пшавара быў ляснiк сярдзiты,
Апроч таго, не лыкам шыты:
Шырок, плячыст, як дуб стары,
I з iм да трох не гавары!
I дужы быў ён не па меры.
Ён быў з Абрыцкiм на кватэры,
I вось якi быў тут учынак:
Пшавараў конь каля драбiнак
Стаяў i хрумстаў сабе сена,
Сянцо мурожнае, бы пена.
Вярхом Абрыцкi прыязджае,
Сюды свайго каня стаўляе,
Пшавара гэта зауважыў.
- О, каб яго пярун распляжыў!
Якi то гад, якi вужака,
Якi то кручаны сабака
Пусцiў каня да майго воза?
- Якая страшная пагроза
I што за тон такi мужыцкi?
Азваўся з гонарам Абрыцкi.
Ну, я пусцiў, то што тут будзе?
Табе што з гэтага прыбудзе?
Ўскiпеў Пшавара ў момант вока;
Дуга была тут недалёка
Ляжала тут жа пад рукою
I за Абрыцкiм ён з дугою!
Абрыцкi прэ ва ўсе лапаткi,
Бяжыць, як можа, без аглядкi,
Але Пшавара даганяе,
У ход дугу сваю пускае.
Абрыцкi - некуды дзявацца
Спынiўся, кiнуўся кусацца!
Пшавара й гэты бой прыймае:
Схапiў Абрыцкага, трымае,
Зубамi сам дае ён здачы