W czarnych oczach Elaine Halwerson zabłysły łzy.
– Dziękuję, dziękuję wam obu za uratowanie Akiro – wyjąkała przejęta. Odwróciła się i podeszła do łóżka, na którym leżał Kurinami.
– Musi go bardzo kochać – powiedział szeptem Wolfgang Mann.
– Sądzę, iż Elaine myślała, że jej życie jest skończone. Nie mam na myśli tego, czym się zajmowała, ale jej życie wewnętrzne. I wtedy pojawił się on.
– Byłem wychowywany w przekonaniu, że każdy, kto nie jest Niemcem, jest gorszy rasowo. Jednakże, później oczywiście, zdałem sobie sprawę z całej absurdalności tej doktryny. Uwierzyłem w nią, ponieważ nauczono mnie oceniać wszystko pod względem ideologicznym. Pogardzałem ludźmi innych ras. A teraz zazdroszczę tej czarnej kobiecie.
Sarah spojrzała na Wolfganga.
– Człowiek, którego ona kocha, wciąż żyje. Ale i tak nigdy nie jesteśmy pewni dnia ani godziny. Lecz przynajmniej…
Nie skończył tego zdania. Pochyliwszy się nad rannym, którego właśnie niesiono na noszach, powiedział:
– Ty i twoi przyjaciele walczyliście dzielnie. Twoje poświęcenie na pewno nie będzie zapomniane. Ale jest jeszcze jedna bitwa, którą musisz stoczyć, młody człowieku. Wracaj do zdrowia.
– Tak jest!
– Potrzebujemy odważnych żołnierzy, więc szybko wyzdrowiej!
Porucznika odniesiono na noszach i Wolfgang Mann dalej kontynuował inspekcję szpitala. Za nim szła Sarah Rourke. Bardzo mu współczuła. Ona również tak szybko straciła prawie całą swoją rodzinę! Może Annie również nie żyje? Odpędziła od siebie tę myśl. Jak zniosłaby śmierć córki?!
Znowu spojrzała na Wolfganga Manna. Zapewne nie zniosłaby tego lepiej niż on śmierć żony.