— Нічога, мы лепш з табой пад ручку, як бацька з сынам.
Ад хлопца несла перагарам, і ўжо з-за гэтага веры яму старшына не даваў.
Новы двухпавярховы будынак міліцыі быў непадалёку ад базара.
— Здравія жалаю, таварыш капітан! Каб не нудна табе было, прывёў маладога чалавека.
— Што такое?
Дзяжурны павітаўся з Вашчыліным.
— Дзяўчына гаворыць, што часікі яе сястры. А іх гэты малады і непахмелены прадаваў на базары. Сябручок яго ўцёк на матацыкле.
— Дзе гадзіннік?
Хлопец нехаця дастаў з кішэні жаночы гадзіннік з бранзалетам.
— Я пайшоў, капітан.
— Ідзі, старшына.
Дзяжурны набраў нумар тэлефона.
— Семежаў? Слухай, тут Вашчылін прывёў кадра. З базара. Залатыя часікі прадаваў. Ці не з таго магазіна, што ты вядзеш? Заходзь, разбярыся з гэтым маладым…
Дзяжурны не заўважыў, як наструніўся затрыманы пры слове «магазін». Цяпер ён не рады быў, што папёрся прадаваць гадзіннік на базар. Трэба было дастаць грошай на білет, а гадзіннік збыў бы ў сталіцы. Трапіў у лапы міліцыі, як мокрая курыца, у нейкім зачуханым гарадскім пасёлку. Хлопец яшчэ не прыдумаў, што гаварыць, як з калідора выйшаў малады мужчына ў цывільным касцюме. Дзяжурны кіўнуў на хлопца і на дзяўчыну.
— Прашу, — коратка не запрасіў, а загадаў мужчына і паказаў рукой у калідор.
Хлопец пайшоў першы, скоса і злосна паглядзеў на дзяўчыну. Мужчына ішоў ззаду.
— Сюды, — паказаў ён на кабінет, дзверы якога былі адчынены.
Мужчына сеў за стол, кіўнуў на дзяўчыну:
— Расказвайце.
— Таварыш… — Алёна замялася. Яна пазнала міліцыянера. Валін знаёмы. І гэты стрыжаны таксама здаваўся знаёмым. Лена насцярожана азірнулася на хлопца, потым на чалавека за сталом.
— Можаце зваць мяне проста — таварыш лейтэнант.
Мужчына ўсміхаўся з Алёнінай разгубленасці і глядзеў на яе роўна і спакойна.
— Таварыш лейтэнант, ён падыходзіць на базары да мяне — і часікі купі, кажа. Глянула я — Раіны гэта часікі, сястры мае. Яна прывозіла мяне ў вёску. А перад ад'ездам шукала часікі — і не магла найсці. Гаварыла, што яны ў машыне ў яе ляжалі. Машына на двары начавала…
Дзяўчына паглядзела на хлопца.
— А з ім тут на базары і Затор наш круціўся…
— Як ваша прозвішча?
— Рудзь Алёна… Алёна Міхайлаўна. Лейтэнант падняў на яе вочы, нібы хацеў нешта
папытацца.
— Гэта на майго бацьку напалі зладзеі,— растлумачыла Алёна. Лейтэнант зацікаўлена паглядзеў на яе.
— Як вас, малады чалавек, зваць-называць?
— Васька, Васіль Аляхновіч, — коратка і насцярожана адказаў хлопец.
Алёна зірнула на яго — знаёмы і голас, і гэтая круглая, коратка астрыжаная галава.
— А па бацьку?
— Васільевіч.
— Адрас.
— Які адрас?
— Пастаянна дзе жывяце?
— У інтэрнаце, у горадзе.
— Адрас мне трэба.
— Скажу і адрас. Лейтэнант запісваў хутка.
— Чаго тут апынуліся?
— У водпуску. У друга жыву.
— Гэта ён з вамі быў?
— Не, гэта другі…
Васька на імгненне замяўся — ці называць Валерку.
— Затор Мачанкаў з ім… Гэтакі ж п'яніца і жулік, — не ўтрывала дзяўчына.
— Ведаем твайго дружка.
Лейтэнант пільна паглядзеў на Ваську, усё роўна як прыцэньваўся.
— Дзе ўзяў часікі?