ĉia simileco kun ekzistantaj personoj, landoj, institucioj kaj instancoj devas esti rigardata kiel pure hazarda koincido.
ĉia simileco kun fikciaj personoj, elpensitaj de similnoma verkisto, estas plene intenca. Tiun ŝtelon (aŭ ĉu prunton?) li juĝu laŭ sia bontrovo.
Opinioj kaj sentoj pri sekseco kaj pri la demando, kion oni nomu obscena, ege diferencas de unu popolo al alia. Personoj, kiujn ŝokas krudaj priskriboj pri seksaĵoj, kaj al kiuj ne plaĉas esti tiel ŝokataj, bonvolu ne legi ĉi tiun verkon. Se, malgraŭ la averto, ili tamen fordonas sin al la legado, ili plendu al si mem, ne al la eldonisto, al la aŭtoro aŭ al oficialaj instancoj.
Legantoj, kiuj ne klare komprenis, pri kio temas ĉi tiu verko, verŝajne ricevos sufiĉan ideon pri ĝi tralegante la ĉi-sekvan glosaron. Ĝi enhavas la radikojn uzatajn en la rakonto, kiuj ne troviĝas en Plena Vortaro nek en ties Suplemento, aŭ kiuj tie estas difinitaj alimaniere.
adoleski
esti en tiu vivperiodo, kiu venas post la infan aĝo, kaj estas karakterizita per la ekfunkciado de la seksaj glandoj (PIV)
balano
la konusforma ekstremaĵo de la peniso (PIV)
batiko
metodo, precipe uzata en Javo, por tinkturi ŝtofojn per koloraj desegnoj, vaksante sinsekve la netinkturotajn partojn (PIV)
ejakuli
spermelĵeti (PIV)
ekzibi
elmontri siajn seks-organojn
elnorma
kiu eliras el la normoj, eksternorma, eksterordinara
faluso
erektita peniso
fiki
sekskuniĝi (PIV)
filodendro
planto devenanta el ekvatora kaj tropika Ameriko, kun rampanta rizomo kaj fingrecaj folioj, uzata en aliklimataj regionoj kiel ornama kreskaĵo enloĝeja
frustri
malhavigi al iu kontentiĝon de deziro, bezono aŭ tendenco
glano
komuna nomo de la balano (ekstremaĵo de la peniso) (PIV)
handikapito
kiun fizika aŭ mensa misformiĝo metas en iurilate malsuperecan staton
kaco
homa peniso (PIV)
klimakso
plej supra punkto, apogeo (PIV); plej intensa momento en travivaĵo
Polaroid
fotoaparato, el kiu la fotoj eliras, finfaritaj, post mallonga en-aparata prilaborado (registrlta marko)
porna
pornografia
seksumi
havi seksan rilaton
Personoj, kiuj ankoraŭ legis neniun verkon el la "ĉu"-serio de Johan Valano, miros pri tiaj formoj kiel, unuflanke, falus, penis, kaj, aliflanke, rilate al sekse ludi, pro tro malsekigi, ktp. Tiuj estas ekzemploj el la dialekto de Sanktavalo, kie okazas la eventoj ĉi-sube rakontataj. En tiu dialekto, oni de tempo al tempo elizias la o-finaĵon de substantivo kaj tion signas, ne per apostrofo, sed per dekstrakorna supersigno super la vokalo de la silabo akcentata (memor= memor'= memoro). Alia karakterizo de tiu dialekto estas, ke oni uzas infinitivon post iu ajn prepozicio.
– Ĉu vi permesas, ke mi montru al vi mian penison? – li demandis kun afabla rideto.
Ĝoja Karal atendis ion ajn, sed ne tion. Ili troviĝis en ŝia kabineto en la Psikosociala Centro, kaj se estas vere, ke multajn neordinarajn personojn ŝi tie renkontis, neniam antaŭe ŝi alfrontis kazon similan.
Ŝi hezitis. Kelkaj homoj aspektas tiel strange, aŭ havas en la okuloj brilon tiel diboĉan, ke oni pretigas sin al ia pli malpli obscena konduto. Sed ne tiu ĉi. Li aperis tute normala, se oni povas atribui normalecon al viro eksternorme ĉarma.
Tuj kiam, antaŭ kelkaj minutoj, la pordo malfermiĝis, la unua rigardo al li jam akcelis ŝian koron. Ĉu li estis bela? Laŭ la kutimaj kriterioj verŝajne ne, kvankam liaj trajtoj certe estis regulaj. Li estis alta, sed ne impona. Li havis belajn ŝultrojn, sed ne speciale larĝajn. Eble lia ĉarmo fontis el la kuna ĉeesto de vizaĝo rafinita kaj de io tre seksa en la fizionomio, eĉ en la sinteno.
Kaj ĝuste tiu ĉarmo baris la profesian reagon.
"Ĉu vi permesas, ke mi montru al vi mian penison?" Kiam li prononcis tiujn vortojn, ŝi devus lin haltigi tuj, dirante ekzemple: "Unue diru al mi, kiu vi estas, kiu sendis vin al mi, kaj kial vi deziras, ke mi vidu ĝin." Sed ŝi eĉ ne pensis pri tio, ŝi tute ne povis pensi. Li estis tro alloga, lia frazo venis tro neatendite; kaj senpense, sed kun koro forte batanta, ŝi rigardis lin nun.
Apenaŭ pasis kelkaj sekundoj, jam ŝi rigardis lin eĉ pli ravite. Pantalono kaj kalsono estis for, kaj al la okuloj de Ĝoja prezentiĝis la plej admirinda peniso el la tuta universo. Nu, estimata leganto, vi diros, ke peniso estas peniso, kaj ke kiel ajn tiu povas diferenci de tiu ĉi, ne ekzistas diflnitaj normoj pri beleco ĉi-rilate. Eble Ĝoja estus parollnta simile, antaŭe. Sed de ĉi-momente ne plu.
Denove ŝin tiklis la demando: kio, finfine, estas allogo? Kial ĉi tiu peniso estas tiel kortuŝa? Ĝi havas normalajn proporciojn, kaj formon tute kutiman. Ĝi ne estas aparte granda, aŭ dika, aŭ specialkolora. Sed ĝi havas … Ĉarmon.
– Vi havas belegajn femurojn! – ŝi aŭdis sin diri, iom mire.
– Nu, kiam oni ludas futbalon … – li modeste respondis.